Het avontuur kan beginnen
Terwijl COVID-19 zich heimelijk opmaakt voor een ontwrichtende wereldwijde tour, komen eind 2019 twee jonge katten in ons leven.
Even leeft de aarzeling of het verstandig is de katten in huis te nemen. Het poesje van 1,5 is jong genoeg en zal zich wel schikken. Het katertje van 4,5 jaar is een ander verhaal. Hoe zal hij reageren op zijn nieuwe huisgenoten? En vooral, hoe gaan onze volwassen Maine Coon katers reageren? Het vertrouwen in het zachte karakter van de Coons wint het van de twijfel. Ons vertrouwen wordt beloond. De nieuwelingen krijgen een meer dan vriendelijke ontvangst. Een paar gerichte tikken binnen de kattengemeenschap maken de rangorde duidelijk. De integratie is een feit.
Binnen de kortste keren waait er een vrolijke frisse wind door het huis. Pipa maakt vrienden met haar ontwapenende opgewektheid en pittige karakter. Simba verrast met zijn zachte aanhankelijkheid. Hij heeft meer in petto. Zijn nieuwsgierigheid trekt hem over de schutting, om kennis te maken met de buren. Steeds verder weg van huis.
Op zich onschuldig, ware het niet dat hij geen sensoren heeft voor stads gevaar. In een onbewaakt moment schiet Simba langs benen en de openstaande voordeur de wereld tegemoet. Zijn gerichte sprint eindigt midden op straat. Met gesloten ogen neemt hij de omgeving in zich op. Een déjà vu stokt mijn adem in mijn keel. Dit keer redt de volledige lockdown als gevolg van COVID-19 een leven.
Mijn goedbedoelde maatregelen om een veilige omgeving voor Simba te creëren worden niet gewaardeerd. Zijn eerste aanraking met het schrikdraad op de schutting is zacht uitgedrukt onaangenaam. Ziedend en briesend geeft hij na een aantal afstraffende schokken zijn uitbraak pogingen op. De rust is van korte duur. Simba ontpopt zich tot een gekooid wezen dat weigert de beperking in zijn bewegingsvrijheid te accepteren. Zijn ongenoegen reageert hij af op de deurpost van de gesloten gangdeur. Soms lukt het hem de deur open te krijgen. Maar de voordeur blijft een onneembare barrière. Simba geeft niet op. Met tot spleetjes gesloten ogen ijsbeert hij stampend door het huis en de patio. Blazend en snuivend zijn ongenoegen benadrukkend. Zijn onrust verbijtend. Kussens, sokken en enveloppen liggen als gatenkaas verspreid door het huis. De kwetsbare huid op handen en armen is niet bestand tegen zijn indringend appel.
Tijdens de momenten waarop Simba zijn verlangen naar de buitenwereld parkeert, geeft hij zich met zijn weelderige zachtheid en aanhankelijkheid over aan hen die met hem willen knuffelen.
Na zijn zoveelste gefrustreerde ronde overpeins ik wat ik voor Simba kan doen. Ik herinner mij een kattentuigje dat ik ooit voor een andere kat heb gekocht. Dat werd geen succes. Wellicht gaat Simba het wel aan. Het tuigje staat hem prachtig. En daar blijft het bij. Simba gaat in gevecht. Steeds behendiger wringt hij zich als een wokkel uit zijn harnas. Na een aantal hartverzakkende bijna-aanrijdingen volgt een catproof tuigje. Een extra band betekent het einde van de wokkeltruc. Het wordt Simba duidelijk dat, als hij naar buiten wil, hij een tuigje moet dragen. De vijf meter lange rollijn geeft hem speling.
Simba capituleert. Zijn drang om de wereld te verkennen is groter dan zijn aversie voor de beteugeling. Binnen de beperking ontdekt hij zijn vrijheid. Het rinkelen van de sleutelbos vormt het dagelijkse startsein voor een enthousiaste sprint naar de hal. Geduldig laat Simba het tuigje bevestigen, terwijl hij als een lappenpop languit op de grond ligt.
Angst en vriendelijke nieuwsgierigheid
Simba maakt kennis met een buitenwereld vol spannende elementen. Verstopt in onder andere geuren en geluiden. Regelmatig rent hij hard naar huis. Vooral als iemand met een hoodie over diens hoofd hem tegemoet loopt. Of als hij in de verte een hond waarneemt. Soms ervaart hij een ‘niet pluis’ gevoel, waardoor de wandeling voortijdig wordt afgebroken. Hoe spannend het ook is, Simba gaat het iedere dag enthousiast aan. Iedere keer meer verkennend.
Onze uitjes zijn met name interessant voor Simba als hij mensen kan ontmoeten. Want daar doet hij het voor. Hij geniet van kinderen die enthousiast op hem afrennen. Hij heeft een lieve ontmoeting met het meisje dat van haar step valt, omdat zij meer aandacht voor hem heeft dan voor de naderende stoeprand. De aanblik van Simba is een verzachtende pleister op haar geschaafde knie.
Binnen de kortste keren heeft Simba een innige band met het buurmeisje Kirina. Ze hoeft maar te roepen en hij stormt op haar af om rond haar voeten te kronkelen. Het is speeltijd! Met de looplijn in haar hand rent Kirina achter Simba aan. Regelmatig wordt het avontuur thuis afgesloten met een afterparty. Dan is het tijd voor een gezellig gesprek en speelmoment met de andere katten.
Simba is dol op sociale activiteiten. Hij is niet te koop tijdens kleedjesdag, maar hij zit wel fier op het kleedje van Kirina om de voorbijgangers te verleiden wat langer te kijken naar haar koopwaar.
We ontmoeten Iza die, verrukt van de aanblik van Simba, vol op de rem gaat. Met haar auto dwars geparkeerd op een parkeervak stapt zij in extase uit. Simba laaft zich zwierend met zijn staart aan haar complimenten over zijn betoverende verschijning. Terwijl haar zoon vanuit de auto het tafereel waarneemt, vertelt Iza met glinstering in haar ogen over de mystiek van katten. Simba wil kennismaken met haar zoon. Met een houding van ‘als jij niet naar mij komt, kom ik bij jou’, maakt hij zich zo lang mogelijk. Met zijn voorpoten komt hij net onder het opengeschoven raam. Aandachtig kijken Simba en de jongen elkaar aan. Ik zie aan zijn lichaamshouding dat Simba inzet voor een sprong…
Dit keer geeft de lijn niet mee.
Hoe wonderlijk het effect, als Simba het initiatief neemt voor toenadering. Soms voorzichtig, soms vol overgave in een enthousiaste spurt. Twee mannen laten zich stiekem vertederen terwijl hij zich voor hun voeten op de grond stort en hen al rollebollend aan blijft kijken. Soms onderbreekt hij mensen in hun sombere gedachten. Dan ontvangt hij een bijna dankbare zachte glimlach als een ernstig gezicht openbreekt. Even zijn de zorgen weg. Zo ook bij de gespannen man die ontdooit als Simba met zijn staart om zijn benen draait.
Het liefst zoekt Simba, bewust van zijn verschijning, in het park naar geschikt publiek. Zo hard mogelijk rent hij over het gras. Om vervolgens in zijn wapperende vlucht nonchalant in een boom te springen. Stevig verankerd met zijn nagels neemt hij tevreden hangend aan de stam de vocale uitingen van waardering en bewondering van zijn publiek in ontvangst. Hierna is het tijd om voldaan huiswaarts te gaan.
Binnen korte tijd heeft Simba een bijzondere reputatie. Een voorbijganger promoveert hem vol bewondering tot Sprookjeskat. Voor de buurtkinderen is hij de Koning Van De Kade. Een andere buurtgenoot noemt hem een Aanwinst Voor De Buurt. Wat wil je nog meer!
Romantiek met een rafelrandje
Ondanks de beperking in zijn bewegingsvrijheid gedijt Simba. In zijn dagelijkse uitje vindt hij rust en voldoening. Het ijsberen, briesen, blazen en kauwen is verleden tijd. Daarvoor in de plaats trakteert hij zijn huisgenoten op koerende geluiden van een vredesduif. De harde beten zijn getransformeerd in relaxte likjes en andere uitingen van tevredenheid. Het is goed zoals het is.
Je kunt je afvragen wie wie uitlaat. Simba is niet de enige die geniet. Laten we het er op houden dat sprake is van wederzijds profijt. De monotonie van thuis werken is doorbroken. We beleven dagelijks ons mini avontuur. Ik heb meer spontane ontmoetingen en leuke gesprekken dan voorheen.
De romantiek heeft ook een rafelrandje. Simba ontdekt dat niet iedereen van hem gecharmeerd is. Zo vallen hem soms afkeurende blikken ten deel. Of wordt de blik afgewend als hij met zijn wonderlijke capriolen zijn charmeoffensief inzet. Dan vertel ik hem dat hij daar niet alleen in is. Het overkomt ook mensen dat ze niet gezien of gehoord worden. Daarbij is niet iedereen in staat een ander erkenning te geven. Laat staan een kat. Simba heeft snel door wie belangstelling voor hem heeft. Voor hen gaat hij los.
Ik moet bekennen dat ik ooit meer tijd nodig had om mijn les te leren.
Van moodboard naar bypass
Terwijl de samenleving in een 1,5m context geplaatst is en Simba aangelijnd de wereld verkent, ziet hij kans te floreren. Ondanks de opgelegde beperking van het tuigje voeren zijn moed en vriendelijke nieuwsgierigheid de boventoon. Hiermee ontsluit hij een nieuwe dimensie. Simba maakt mij extra bewust hoe ik zelf met de mij opgelegde beperkingen leef. Het zijn niet de beperkingen die mijn leven bepalen, maar mijn keuze hoe er mee om te gaan.
COVID-19 vormt in deze een meesterproef. We worden geconfronteerd met een brute inbreuk op een fundamentele menselijke behoefte; sociaal contact en het gevoel erbij te horen. Sociaal contact activeert het gelukshormoon oxytocine. Dit hormoon geeft een veilig, ontspannen en verbonden gevoel. Mijn lichaam maakt oxytocine aan wanneer ik bij mijn familie, vrienden en goede collega’s ben. En als ik mijn gevoel mag geloven, is dit ook het geval in het samenzijn met mijn huisdieren.
Zowel in de privé-sfeer als zakelijke context zijn we gewend aan fysiek samen zijn: —persoonlijk, live, face to face—.
Het past bij onze menselijke aard om te hechten aan de ons bekende vorm.
In verbinding zijn wordt hierdoor onlosmakelijk verbonden aan letterlijk samen zijn. Dit versterkt het gevoel van onthechting bij het verplichte werken en leven op afstand.
Op mijn moodboard stond mijn verlangen naar het leven van vóór COVID-19 centraal. Totdat ik mijzelf de volgende vraag stelde: Als het niet is zoals ik het wil, helpt het dan in verlangen te blijven hangen? Of voedt dit slechts het gevoel van onbehagen en gemis? Wellicht schuilt in de opgelegde beperkingen de kans het verlangen naar fysieke nabijheid op mijn moodboard te verhangen en te leven met wat er NU is.
Meer dan ooit besef ik dat tijdens mijn telefonische contacten met dierbaren heel veel blij makende warmte uitgewisseld wordt. Wellicht omdat afstand ons verleidt nog duidelijker uit te spreken wat we voor elkaar betekenen. In ieder geval voel ik mij na een dergelijk telefoontje energiek en positief geladen. De ontwenningsverschijnselen zijn verleden tijd. Via mijn oortelefoon heeft de oxytocine een bypass gevonden.
Een reis naar Thailand zit er voorlopig niet in. Maar de Thaise keuken met comfort food ligt binnen bereik. Mijn kasten vol ingrediënten en nieuwe kookboeken inspireren mij dagelijks te experimenteren. De kok in mij is ontwaakt. Ik kan mij ‘s ochtends al verheugen op het gerecht dat ik ’s avonds ga bereiden. Mijn gasten waarderen mijn extra investering in gastvrijheid. Eten verbindt.
Ondanks de beperkingen gedij ik, omdat ik geloof dat dit mogelijk is vanuit de keuzes die ik zelf maak.
Simbiaanse wijsheden
Kijk voor een compilatie van de wijsheden van Simba
in het onderdeel
inspiratie
Een compilatie van de wijsheden van Simba staan onder het onderdeel Metaforen.
Weer een prachtige blog Patricia. Ik ben ook hard aan het oefenen in de kunst van het loslaten. De zaken even nemen zoals ze zijn. Meebewegen in de beperkte ruimte die er is. Het loslaten van de weerstand geeft rust. En gelukkig halen we veel kracht uit wandelen in de natuur.
Overigens geeft niets aan de foto van Simba mij het gevoel van beperking. Hij is fier en prachtig. Het tuigje een hip accessoire dat met stijl wordt gedragen.
Dank je Sabrina. Je brengt een krachtige persoonlijke reflectie in.
Ja Simba is fier en prachtig. Zo bewandelt hij zijn Walk of Fame.
En het zit in iedereen om dit te doen.