Rituelen
Bewust en onbewust maken rituelen deel uit van ons leven. Zo heb ik een ochtend ritueel;
Een trage start van de dag waarbij ik incheck in mijn lichaam, even kroel met alle katten, thee zet, eten bereid en tijdens het ontbijt stilzit bij het nieuws van de dag. Veelal vermengd met extra uitwisselingen van genegenheid.
Na een snelle douche en kleedpartij kan de dag beginnen.
Een klein ritueel dat een groot verschil maakt voor de kwaliteit van mijn aanwezigheid gedurende de dag.
Vier het licht
Het is kerstavond als ik een ander ritueel in zet. Een brandende kaars in een lantaarn in de tuin. De kaars brandt net zo lang totdat het licht vanzelf dooft. Een ritueel dat mij helpt een plek te geven aan een overgangsmoment.
Terwijl ik blij ben met het lengen van de dagen en de komst van meer licht, treur ik om het verlies van een dierbaar vriendje. Zijn licht is onverwacht gedoofd. Toch vier ik dat hij mij en anderen zoveel heeft gebracht. Zo dubbel kan het zijn.
Iedere keer als ik de brandende kaars zie, overdag en ’s avonds, sta ik stil bij de herinnering aan dit dierbare vriendje, Simba. Extra momentjes, gewonnen momentjes door de verrassend lange brandtijd van de kaars. Simba leeft in mij voort en ik spoel terug in de tijd….…
Alles samen
Simba heeft zijn eigen ochtendritueel. Languit liggend op de tafel laaft hij zich aan de dagelijkse aai- en kambeurt van Huib. Met de meest wonderlijke koerende geluiden moedigt hij vol overgave aan vooral door te gaan. Hij is niet de enige die hier van geniet.
Vaak volgt quality time met mij. Ook die ene dag.
Terwijl zijn prachtige blauwe ogen mijn aandacht vangen en zijn neus mijn mond raakt, weet ik diep van binnen wat ik niet wil horen. De dag vanwaar wij slechts terug kunnen kijken zal zich binnenkort aandienen.
Hartsverbinding
Terwijl ik geniet van de wonderlijke wereld van Simba, snoept op de achtergrond een kaper hapje voor hapje van ons banket. Totdat Simba niet langer de omvang van zijn tuigje vult. Zijn energie ijler wordt en hij niet langer eindeloze wandelingen met mij wil maken. Bomen worden niet meer besprongen en zijn dolle sprintjes naar huis worden steeds korter. Er is minder aandacht voor nieuwe ontmoetingen. Hij houdt goed verborgen wat er speelt.
Hij is, met 7 jaar, nog jong. De schaarse kuchjes en hoestjes laten geen alarmbellen rinkelen. Toch blijken het voorbodes. Zoveel hartsverbinding vanuit een kwetsbaar hart met een te lage hartslag.
Cat walk
Het licht van de kaars brengt mij terug naar zijn zachte aanwezigheid. Nieuwe ontmoetingen en nieuwe ervaringen, daar is hij helemaal in voor. Bezoek wordt steevast vol enthousiasme verwelkomd, onderzoekend betast en verleid.
Tijdens de vele wandelingen en de verhalen die wij samen hebben gecreëerd trekt Simba mij mee naar mensen en maken wij vrienden. Voorbijgangers raken verrukt over zijn aanblik en beginnen spontaan een gesprek. Simba trakteert zijn bewonderaars met wiegende heupen, zijn deinende volle witte vacht en wapperende staart.
Parkeert een buurtbewoner diens auto, dan glipt Simba graag even in de auto om polshoogte te nemen. Zo belandt hij op een dag op schoot van Marloes met zijn pootjes aan het stuur. Een echte leider.
Onbevangen loopt hij binnen bij buren om gedag te zeggen, de ruimte te scannen en vast te stellen dat ze ok zijn. De buurtjes zitten gezellig aan zijn voeten terwijl wij even bijpraten. Natuurlijke momenten en herhaalde ontmoetingen vormen de basis voor vriendschappen.
Simba rent mee met voetballende jongens en vangt de shuttle van het stelletje dat aan het badmintonnen is.
Tijdens de vele cat walks in gezelschap van buurmeisje Kirina, laat Simba ons rennen en ravotten in het stadsparkje. De sprookjeskat is even een belhamel. Grijs van het vuil komt hij thuis, waar hem een poetsbeurt wacht. We worden vrienden, thee drinkend nagenietend van onze belevenissen en pratend over dingen die er toe doen.
Dat doe je toch niet...
Het licht herinnert mij aan de hard fietsende dame. De lockdown is voorbij. Ze kan eindelijk naar de kapper. Bijna komt haar helm van pas. Zo hard gaat zij op de rem als zij Simba ziet staan met zijn open blik en wapperende vacht in de vrije wind. Tijd en afspraak zijn ondergeschikt aan het te maken contact. Een brede glimlach siert haar gelaat. Ogen sprankelen. Een tijdje later zie ik haar in de verte rijden. De plukken haar die eerder vrijpostig onder haar helm uitsprongen zijn verdwenen.
De aanblik van Simba opent harten. Ook van de dame die de volgende dag naar Zweden emigreert. Ze neemt uitgebreid de tijd om contact te maken met Simba. Ze moet haar verhaal kwijt.
Dat doe je toch niet…. Of, toch wel. Gewoon doen. Hij trekt mij mee naar de onbekende man in het witte busje. De blauwe ogen kijken het raampje omlaag. De biecht begint. Hij heeft een druk leven met vrouw en kind. Vanuit zijn cultuur mag het niet. Mag er meer niet, maar hij heeft er zo’n behoefte aan; …een jointje… “Wil je er ook een?” vraagt hij mij. Het maakt hem ontspannen. Zo kan hij zijn leven beter aan.
Pasja
Het licht brengt mij bij het moment waarop Simba nieuwsgierig is naar Brenda die in haar auto langsrijdt en even stopt voor een praatje. Simba hopt in de auto. Tijdens de vrolijke ontmoeting blokkeren wij de doorgang, dus mag hij even meerijden. Ik blijf op straat staan. Het samen wordt verbroken. Dat is niet de bedoeling. Wijd opengesperde ogen fixeren zich door de zijruit op mij. Wat een opluchting als hij om de hoek de auto mag verlaten en in mijn armen springt. De buurt lacht hem liefdevol toe.
Alles wat wit is heeft zijn belangstelling. Ongeduldig staat hij voor de deur van de stuurhut van het lange wit geverfde binnenschip dat hij vol enthousiasme heeft zien aanmeren. Hij wil naar binnen. Al snel betreden wij met hem een wonderlijke wereld met nieuwe vriendschappen.
Simba houdt niet van regen en verdraagt hoge temperaturen slecht. Achteraf verklaarbaar. Tijdens de hete zomer mijdt hij de zon. Als een pasja vlijt hij zich op de kleurrijke loungeplek in de schaduw op het achterdek van onze nieuwe vriendin. Vriendelijk genietend van het aanwezige gezelschap.
Ton sur ton
Bakjes en mandjes zijn geliefde plekjes. Tijdens een van zijn laatste ontmoetingen laat hij zich fier rondrijden. Voor op de fiets, in een kratje.
Zijn cat walks kosten veel energie. Hij kan niet altijd aan staan. Op lichte achtergronden, ton sur ton, trekt Simba zich onopvallend terug voor zijn pit stop. Steeds vaker.
Verzachting
Zijn licht scheen helder. Net als de kaars die dagen achtereen brandt als eerbetoon en houvast bij het doorleven en accepteren van gemis.
Met het doven van de kaars is er berusting. Het gemis wordt verzacht door een rijkdom aan herinneringen.
Dit unieke wezen bracht liefde, vriendschappen, en nog zoveel meer. Wat prijs ik mijzelf gelukkig dat ik daar ieder moment bewust van was. Geïnspireerd door Simba had ik had al een aparte pagina aangemaakt met Simbiaanse wijsheden. En ik ga nog even door met het uitschrijven van onze bijzondere belevenissen.
Het rinkelen van mijn sleutelbos zal mij altijd herinneren aan de start van onze wonderlijke uitjes.
Ik zal het vasthouden … gewoon op mensen afstappen en vrienden maken.
De brandende kaars in de lantaarn. Een klein ritueel dat een groot verschil maakt voor de kwaliteit van afscheid ..
Patricia, gecondoleerd met het verlies van jullie jonge vriendje, het is verdrietig, maar zijn herinnering leeft voort en laat je nog steeds van hem genieten. Dank je dat je die herinneringen ook met ons deel. Sterkte ik weet hoe het voelt, Liesbeth
Een brok in mijn keel….ik kan jouw gemis van Simba aan voelen..Ik weet wat het is om zo’n vriendje te moeten missen… Heel veel sterkte met het verwerken van het verlies van jullie Simba.
Weet dat zolang als jij over de door jullie aparte belevenissen blijft schrijven, Simba nog altijd een beetje in het hier en nu aanwezig is en zal blijven.
Groetjes,
Monno