De grote verleiding
Morgen zal Dorian iedereen laten zien dat hij de mooiste van zijn soort is. Vele uren heeft hij geoefend op het poetsen van zijn veren. En daar heeft hij als paradijsvogel een indrukwekkende bos van. Hij heeft een trucje om extra veren en lange gekleurde draden in zijn staart te verwerken. Met klei zijn ze makkelijk vast te zetten. De klei zit verstopt in een holletje in zijn boom.
Iedere middag om 5 uur start zijn ritueel. Hij rekt zich uit en vormt met zijn vleugels een mooie boog. Ondertussen schitteren de veren en draden in zijn wiegende staart in het warme avondlicht.
Steeds vaker houden zijn soortgenoten hun adem in als zij naar hem kijken. Iedere dag wordt de zucht door de kolonie dieper en luider. Geen staart is langer, voller en kleurrijker dan zijn staart. En dan hebben ze Dorian nog niet in volle vlucht gezien. Dat feestje bewaart hij voor de jaarlijkse vogelronde. Dan vliegen alle paradijsvogels over de eilanden en pronken de mannetjes met hun veren om de vrouwtjes te imponeren. In gedachten ziet hij zichzelf al vliegen. Vooraan, iedereen verblindend met zijn verendek.
Als de nacht invalt heeft Dorian het zo druk met zichzelf dat hij niet doorheeft wat er om hem heen gebeurt. Beperkt in zijn bewegingsvrijheid door de dikke kleilaag in zijn staart waggelt hij over de grond. Net voordat hij zijn zoektocht afrondt ziet hij een verongelukte paradijsvogel op de grond liggen. Wat zou er met hem gebeurd zijn? Dorian staart naar de prachtige veren die rondom zijn soortgenoot liggen. Zij smeken om een nieuwe drager. Dorian aarzelt. Hij verzamelt veren en draden die uit het verendek van zijn soortgenoten op de grond zijn gevallen. Dan zijn ze van niemand. Dit keer is het anders. De eigenaar ligt er naast. Toch kan hij geen weerstand bieden aan een indrukwekkend lange veer met prachtige kleurschakeringen. Deze veer zal de bekroning van zijn werk zijn. Er staat veel op het spel. Morgen is zijn grote dag. Dorian mompelt een sorry en dankjewel richting zijn soortgenoot. Hij zal de veer met eer dragen.
Met de grootste moeite lukt het hem om met zijn buit terug te keren op zijn tak. Uit zijn geheime holletje schraapt hij een klontje zachte klei. Vol trots duwt Dorian zijn topstuk op diens plek. Het poetswerk kan beginnen. Nadat het kunstwerk voltooid is valt hij uitgeput in een diepe slaap. Morgen zal hij zijn grootste show ooit geven. Hij gaat voor de hoofdprijs: Isadora, de vrouw van zijn dromen. De mooiste paradijsvogel van de kolonie.
Zover zal het niet komen.
De evacuatie
Als de ochtend zon opkomt tussen de bomen leeft er grote onrust binnen de kolonie. De leider van de kolonie blijkt te zijn overleden. Hij is op zijn rug onder zijn boom gevonden. Beroofd van zijn mooiste veer. Niemand heeft iets gehoord of gezien. Maar het is duidelijk dat het niet veilig is om langer te blijven. De kolonie moet direct verhuizen. In de lucht wieken de kleurrijke veren van honderden paradijsvogels.
Dorian maakt het half bewust mee. Hij zit in een diepe slaap op zijn tak. Met de kreten van de laatst vertrekkende vogels schrikt hij uit zijn slaap. Vol afschuw ziet hij hoe de kolonie in de verte verdwijnt. Dit is niet de bedoeling. Dorian schiet omhoog. Hij strekt zich uit, spreidt zijn vleugels en zet zich af voor zijn triomf vlucht. Het is van korte duur. Zijn laatste aanwinst blijkt een grammetje te zwaar. Zijn achterwerk is zwaarder dan zijn vleugels kunnen dragen. Met een schreeuw tuimelt Dorian achterover door het bladerdek van zijn boom naar beneden. Veren en draden dwarrelen om hem heen. Krakend belandt hij op zijn rug. De nog zachte klei in zijn staart plakt hem stevig vast aan de grond.
Versuft en verontwaardigd kijkt Dorian om zich heen. Hoe is het mogelijk dat niemand naar hem omkijkt. Waar is zijn dankbare publiek dat zich iedere dag met hem heeft vermaakt?
Een koude broek
Voor zijn oog verschijnt een spitse snuit. Dorian gruwt van het korte grijze haar en de kale staart van het wezen dat hem onderzoekend bekijkt. Dit lijkt in niets en dan ook niets op zijn eigen soort en zijn eigen oogverblindende verschijning. Hij probeert weg te draaien, maar wat hij ook probeert, er komt geen beweging in zijn lijf. Geamuseerd kijkt een paar donkere ogen hem indringend aan. ‘Wat moet je van me?’ briest Dorian.
‘Het lijkt er op dat jij het moeilijker hebt dan ik. Een beetje vriendelijkheid zal je sieren’.
‘Sieren? Kan je niet wat beleefder doen. Weet je niet wie ik ben? Zie je niet dat ik er indrukwekkender uitzie dan jij in jouw saaie jasje?’ ‘Tja’ zegt de muis ‘Zo te zien kom je daar niet ver mee. Jij ligt hier op jouw rug. En jouw soortgenoten zijn vertrokken. Dus zoveel vrienden heb je er niet mee gemaakt’.
Zachtjes duwt hij tegen een stukje klei met veren dat naast Dorian op de grond ligt. ‘Zo te zien valt jouw kunstwerk uit elkaar. Rivierklei. Dit is zware kost. Ik geef je graag een zetje, maar ik kan dat niet alleen. Ik ga hulp halen’. Terwijl hij wegrent roept hij. ´Mijn naam is Maestro. Maak het jezelf gemakkelijk. Je zult hier nog een tijdje blijven’. Snuivend verbijt Dorian zich. Hij voelt zich onveilig en kwetsbaar.
Even later keert Maestro terug. In gezelschap van een grote groep muizen. Ze lijken allemaal op elkaar. Grijs, kort haar, spitse oren, spitse snuit, donkere kraalogen en een kale staart. Maestro is herkenbaar aan zijn korte poten en zijn dribbelende manier van lopen.
De groep loopt rond Dorian en splitst zich op. Een deel van de groep voert vanaf de rivier water aan. Een ander deel van de groep verzamelt zich rond zijn achterwerk. Voorzichtig sprenkelen ze water op de staartveren. Verschrikt geeft Dorian een schreeuw. ‘Blijf van mijn staart af!’. ‘Sorry, heer. Je bent veel te zwaar. Zo kunnen wij jou niet omdraaien. Er zijn delen van jouw staart afgebroken en er zitten scheuren in. Dus er zit niets anders op dan klei te verwijderen’.
De muizen krijgen plezier in het kneden en wegspoelen van de kleilaag en maken er een kleifestijn van. ‘Jullie lachen me toch niet uit, hè’. Roept Dorian in vertwijfeling. ‘Nee hoor, we proberen er het beste van te maken. Het is best fijn om zo met klei bezig te zijn’. Naast Dorian verrijzen bergjes met klei, gekleurde veren en draden.
Als de klus geklaard is komt Maestro op ooghoogte. ‘De ballast is weg, maar met jouw val zijn jouw eigen veren gesneuveld. Dus hou er rekening mee dat je een koude broek hebt’.
Reputatie
Zonder zijn staart is Dorian een kleine vogel. Met een gezamenlijk zetje krijgen de muizen Dorian op zijn poten. Bedremmeld kijkt Dorian op zich heen. Tientallen ogen kijken hem aan. Vertwijfeld glijdt hij met zijn snavel langs zijn achterwerk. Op de plek waar ooit zijn weelderige staart zat, zit nu nog maar één lange veer. Hij zet zich af om zo snel mogelijk weg te vliegen, maar zonder staart is hij stuurloos. Met een smak ploft hij op zijn kin tussen de muizen op de grond. Is dat piepende geluid van de muizen van de schrik of word hij uitgelachen?
Maestro loopt op hem af. ‘Het lijkt erop dat je hier enige tijd gaat doorbrengen. Laten we er het beste van maken’. Nuffig kijkt Dorian weg. Het zal toch niet zo zijn dat hij zijn dagen moet doorbrengen in dit gezelschap? Het duurt maanden voordat zijn eigen veren aangegroeid zijn!
´Het is tijd om nader kennis te maken, vind je niet? We hebben al zoveel van jou gezien dat je ons ook wel jouw naam kunt zeggen’. Dorian stamelt zijn naam. ´Ah, ben jij dé Dorian Paradijsvogel over wie zoveel gesproken wordt?´ Even veert Dorian op. Maar hij wil het niet meer weten. Het kan niet veel goeds zijn. Maestro vervolgt: ‘Het maakt niet uit. Je bent nu hier en dat is het belangrijkste’. Vervolgens stelt hij zijn vrienden voor. Het duizelt Dorian. Hoe gaat hij deze namen ooit onthouden. En er zit weerstand in hem. Hij wil hier helemaal niet zijn.
´Geen nood. Je zult ontdekken dat alle namen aansluiten bij een bijzonder kenmerk van ieder van ons. Jij gaat het vast naar jouw zin hebben. Wij zullen voor je zorgen’. De ogen van Maestro kijken vriendelijk. Dorian kan niet anders dan akkoord gaan.
De les
Het is een opmerkelijk tafereel; een lange stoet grijze muizen met aan het eind van de stoet de gehavende paradijsvogel. Ongemakkelijk schuivend met zijn ene staartveer. En toch klopt het. Net zoals het vervolg van het verhaal. Samen met de muizen maakt Dorian op aanwijzing van Maestro een hol waarin hij zich kan verschuilen. Als verrassing hebben de muizen alle gekleurde draden uit zijn staart in de wanden van zijn hol verwerkt. Terwijl hij zijn achterwerk verborgen houdt in zijn holletje observeert Dorian de muizen. Hij ontdekt hoe hecht de muizen kolonie is. Voedsel wordt gedeeld. Is iemand ziek, dan wordt deze verzorgd. Eigenlijk zijn ze lang niet zo saai als Dorian dacht. Ze hebben plezier en houden van dolletjes. Eindelijk kan hij de namen van Timmer, Draaier, Dobber, Fonkel, Kruimel, Renner, Waker, Spirit, Zanger en vele andere bijzondere namen plaatsen. Het zijn verwijzingen naar bijzondere kwaliteiten waar iedereen profijt van heeft.
Hij kan het moeilijk toegeven, maar eigenlijk vindt Dorian het heel prettig om in het gezelschap van deze grijze vrienden te zijn. Het lucht op dat hij zich niet beter voor hoeft te doen dan hij is. Niemand verwacht van hem een voorstelling. Hij hoeft zich niet meer druk te maken hoe hij er uit ziet. Het helpt hem zijn gehavende achterwerk te accepteren. Naarmate Dorian zich meer verdiept in iedere muis, des te meer hij hen waardeert. Hij ontdekt hoe gevoelig, vriendelijk en slim ze zijn en hoe goed ze samenwerken. Zo anders dan hij gewend is. Er is geen opschepperij of concurrentie en iedereen gedijt. Dorian voelt zich steeds meer op zijn gemak. Na verloop van tijd verliest hij zijn maniertjes en nuffige gedrag. Hij voelt zich licht, luchtig en ontspannen. Terugkijkend op zijn oude leven ziet hij hoe oppervlakkig hij bezig was.
Wederkerigheid
Na een half jaar is de staart van Dorian volgroeid. Met zijn volle verendek ziet Dorian er indrukwekkend uit. De keerzijde is dat zijn hol eigenlijk te krap voor hem is. Hij houdt het lang geheim. Iedere nacht graaft hij met zijn scherpe snavel zijn hol verder uit. Maestro heeft het al lang opgemerkt. Op een avond komt hij naast Dorian zitten. Zijn slimme ogen kijken hem aan. ´Wellicht is het tijd dat jij weer in een boom gaat slapen’.
Verschrikt kijk Dorian hem aan en stamelt ´Wil je dat ik weg ga?´ ´Nee, je hoeft niet weg, maar het is veiliger als je weer in een boom gaat slapen. Dat past je beter. Als je verder graaft stort jouw hol in. Overdag kan je bij ons zijn’. Maestro vervolgt ‘Je kunt veel voor ons betekenen. Sla je vleugels uit en doe waar ze voor gemaakt zijn: vlieg er op uit. Verken de omgeving en zoek voor ons een nieuw leefgebied. Het wordt hier steeds drassiger. We moeten verhuizen. Het is gevaarlijk voor ons om de omgeving te verkennen. Dat kan jij mooi doen. Je hebt lang genoeg met ons geleefd om te weten wat een goede plek voor ons is’.
Dorian springt op. Eindelijk kan hij zich nuttig maken en iets terug doen. De volgende ochtend vertrekt hij. Een week later keert hij terug. Met in zijn snavel takjes met bessen en zaden. Gevonden op een hoger gelegen terrein vol bloeiende struiken en hoge bomen. Dorian nodigt Maestro uit om samen het gebied te keuren. Even later zweeft Maestro vol vertrouwen onder Dorian door de lucht.
Kort daarop is de verhuizing van de kolonie een feit. Het is een wonderlijk tafereel. In de schemering vertrekt een lange stoet muizen naar hun nieuwe onderkomen. Begeleid door een paradijsvogel die vanuit de lucht de omgeving scant op gevaar. Zwierend door de lucht voelt Dorian zich vrij en blij.
De hoofdprijs
Nadat de kolonie zich heeft gesetteld vindt Dorian een hoge boom voor hemzelf. Een perfecte plek waar hij dicht bij zijn vrienden kan zijn en uit kan kijken over de omgeving. Wellicht kan hij hier ooit een nestje bouwen.
Dagelijks vliegt Dorian tevreden zijn rondje over het nieuwe leefgebied. In zijn staart zit één robijn rode draad. Gekregen van zijn vriendjes. Kunstig bevestigd met een touwtje..
Op een van zijn vluchten ontdekt Dorian in een boomtop een paradijsvogel. Een vrouwtje. Ze komt hem bekend voor. Nieuwsgierig landt hij bij haar in de buurt op een tak.
Het wordt een ontmoeting zonder dikdoenerij. Voor hij het weet heeft Dorian haar zijn verhaal verteld. Wat hij geleerd heeft van zijn vrienden. Dat hij geen zin meer heeft om te imponeren en veel liever samen tijd doorbrengt. Dit bevalt Isadora wel. Ze is helemaal klaar met de sterallures van haar mannelijke soortgenoten. Daarom heeft zij zich tijdens de evacuatie los gemaakt van de groep. Het was een verademing om een tijdje alleen te zijn.
Dit is het moment om hem te vertellen dat ze Dorian herkent.´Weet je, iedereen heeft de klei tussen jouw veren zien zitten, maar niemand nam moeite het jou te vertellen. Zo vol was je over jezelf. Je stond er niet voor open’. Dorian kan het aanhoren en glimlacht. Hij is niet meer de opgeblazen vogel die hij was. Hij wijst haar zelfs op het cadeautje in zijn staart. Een teken van vriendschap. Vertederd komt Isadora naast hem zitten. Snavel tegen snavel.
Weer een pracht verhaal Patricia! En wat leuk te lezen dat je collega het ook heeft vertaald naar het Engels. Ik haal de nodige inspiratie uit het verhaal voor mij en het begint bij stilte…dank! ?
Hi Patricia,
Wat een mooi aandoenlijk en aangrijpend verhaal, ik heb er echt van genoten.
Je hebt er een aantal mooie levenslessen doorheen geweven maar ook een aantal gezegdes komen bij mij boven.
In het eerste gedeelte komt bij mij op, hoogmoed komt voor de val…
En daarna toch al heel snel, pronken met andermans veren…
Maar dan leren we ook weer heel snel, hoe fijn het is om je niet anders voor te doen dan wie je bent.
Op het einde kantelt het verhaal gelukkig,
want dan zien we ook weer hoe fijn het is om je niet anders voor te doen dan wie je bent. Leert Dorian dat de aanhouder wint en/om gelukkig te zijn ook al waren het in het begin niet zijn favoriete metgezellen.
Het is een pracht verhaal van hoop….
Soms komt hulp uit onverwachte hoek
En laten we dit met zijn allen alsjeblieft blijven geloven: op het einde komt alles goed…
Groetjes Helen
Dank je, Helen,
Het verhaal vertelt zichzelf. Zo bemoedigend wat jij er uit haalt.
Met elkaar raken wij de lagen aan die er toe doen. Hoop is onze bedding en bron van energie.
Wat een ontzettend mooi verhaal Patricia waarin een mooie levensles, stof tot nadenken zit verpakt. Hoe een mens wellicht denkt te moeten zijn en hoe de mens mag zijn! Met beide benen op de vloer te blijven staan en oog te hebben voor de ander geeft het leven een hele mooie dimensie. Ieder mens is bijzonder ……. en het is prachtig als je iets voor je medemens kan betekenen.
Groet van Corinda.
Dank je, Corinda. Je geeft het verhaal betekenis!
Hi Patrica, wat een mooi verhaal. Dank hiervoor. Herkenbaar door alle uitdagingen die op ons pad komen. De zoektocht naar inzicht, wijsheid en verbinding om uiteindelijk weer de weg naar geluk en verlossing te vinden. Chapeau. groeten, Raoul
Fijn dit te lezen, Raoul. Je haalt er mooie elementen uit. Zo krijgt het verhaal extra waarde.
Mooi! Puur in natuurlijke schoonheid en eigenheid. Zonder opsmuk mooi verwoord en heerlijk om te lezen.
Cora
Dank je wel, Cora.
Wat een fijne reactie, zeker van iemand met zoveel leeservaring als jij!
Wat een ontzettend leuk en mooi verhaal, Patricia. Heel inspirerend ♥
Liefs Angelique
Dank je wel, Angelique.
Fijn dat je er inspiratie uit haalt. Hoe mooi kan het zijn.
Wat een leuk verhaal. Totaal anders dan ik me had voorgesteld, de grijze muisjes zijn in het verhaal bepaald niet saai en sneu! Leuke wendingen en het verhaal klopt en is mooi rond.
Je verhaal geeft ook een klein inkijkje hoe je volgens mij in het leven (wilt) staan, iedereen is waardevol en als je jezelf kunt zijn kom je tot je recht. Ook is het soms raadzaam tegen de stroom in te gaan om te komen waar je op dat moment moet zijn.
Erg leuk gedaan!
Dank je! En jouw beeld klopt helemaal.
Goedendag Patricia,
Ik heb het verhaal gelezen…en herlezen en het is jou weer gelukt…ik zie weer aardig wat herkenningspunten van mezelf in het verhaal terug…stof om nog eens rustig over na te denken.
Het is wederom een knap staaltje om een aantal levenslessen zo krachtig en bondig in een verhaal te vatten.
Chapeau!
Voorlopig kan ik hier wel weer even op teren.
Groetjes
Monno
Dank je wel. Zo mag dit verhaal een vriendelijke spiegel zijn.