Als wij niet willen weten en afwenden onze blik, snikt de wereld stilletjes in de molen.
Door ons open te stellen voor de menselijkheid van de ander en vanuit ons potentieel te reageren op gebeurtenissen, dragen wij bij aan een vreedzamere wereld.
Verhalen, zoals het volgende verhaal, kunnen daarbij helpen:
Oog om oog tand om tand
De rechtstaat
Tot het moment waarop de deurbel gaat is Thalita een tevreden mens. Als alleenstaande moeder is het haar gelukt een fijn leven te creëren met Dylan, haar 24 jarige zoon. Hij is met zijn vriendengroep op stap om de afronding van zijn studie te vieren. Zijn veelbelovende toekomst krijgt een wending als hij alleen naar huis fietst. In de stilte van de invallende nacht weerklinken klappen, hard en meedogenloos.
Tijdens de rechtszaak observeert Thalita de dader. Jos is 18 jaar jong. Zijn afkomst heeft hem zijn toekomst ontnomen, voordat zijn leven begon. Als een doe het zelver met twee linker handen staat hij zonder handleiding in het leven.
Die bewuste avond loopt hij gefrustreerd over straat nadat hij voor de zoveelste keer tijdens zijn proeftijd zijn baan is kwijtgeraakt. Zijn opgekropte woede komt tot uitbarsting door de jolige dronken gast die hem toelacht. Ondanks diens grote postuur is hij een makkelijke prooi. Met een paar rake klappen veegt Jos de vloer met hem aan. Beveiligingscamera’s leveren het bewijs.
De rechter veroordeelt Jos tot 15 jaar onvoorwaardelijke gevangenisstraf. Aan het eind van de zitting loopt Thalita op Jos af. Met betraande ogen en gebroken stem spreekt zij hem toe. ‘Jij hebt het meest dierbare in mijn leven verwoest en vermoord. Weet dat ik, zodra ik de gelegenheid krijg, jou zal doden’.
Opgehokt
Achter de tralies leidt Jos een eenzaam bestaan. De enige persoon die hem iedere vrijdag bezoekt is Thalita. Voor Jos zijn dit, gezien haar eerder geuite dreigement, ongemakkelijke momenten.
Tijdens het bezoekuur wordt er weinig gesproken. De geur van de door Thalita gebakken koekjes, taarten en gerechten verleidt Jos zijn waakzaamheid te parkeren. Het water loop hem in de mond en zijn maag begint te knorren in het vooruitzicht van haar bezoek. Langzaam ontstaan bressen in de muur die hij om zich heen heeft gebouwd. Hij laaft zich aan de heilzame voeding en stiekem ook aan het gezelschap.
Thalita geeft hem boeken en tijdschriften. Algemene onderwerpen, kunst, psychologie en gedragswetenschappen wisselen elkaar af. Terwijl de jaren verstrijken verslindt Jos de boeken en vraagt om meer.
Wegens goed gedrag komt Jos na 10 jaar vrij. De door Thalita meegebrachte kleding zit hem als gegoten.
Thuiskomen
Op de dag van zijn vrijlating staat Thalita bij de gevangenispoort. Onzeker stapt Jos naar buiten. Hij heeft niemand die hem verwacht, laat staan een onderkomen. Thalita spreekt hem aan. ‘Als je wilt, kun je met mij mee. Ik heb een kamer over’ zegt zij. Jos volgt haar naar haar huis.
Thalita legt hem uit dat er in haar huis regels gelden. Jos vindt het prima, zelfs prettig te weten waar hij aan toe is en conformeert zich aan de regels.
Thalita vraagt Jos wat hij met de rest van zijn leven wil doen. Zijn lange opsluiting en de duizenden pagina’s leeswerk hebben hem doen inzien dat zijn oude houding en gedrag geen basis voor geluk zijn. Hij wil jongeren behoeden de fouten te maken die hij heeft gemaakt. Een opleiding voor welzijnswerk lijkt hem de juiste keuze. Thalita knikt instemmend en betaalt zijn studie.
Jos ontpopt zich tot een van de beste studenten. Tijdens een praktijkstage krijgt hij een vaste aanstelling.
Missie volbracht
De diploma uitreiking is een feestelijke gebeurtenis. Thalita zit op de eerste rij met een verhulde glimlach om haar mond. De volgende dag stelt Thalita een ongebruikelijke vraag.
‘Je hebt geen familie. Wij leven samen alsof wij familie zijn. Wat vind je er van als ik jou adopteer?’
Hoe anders zijn deze woorden dan de ooit dreigende woorden van vergelding. Jos ervaart aandacht, steun, richting en zelfs zorgzaamheid van deze vrouw. Het voelt stiekem als het thuis waar hij altijd naar heeft verlangd. Hij stemt in.
Thalita verbindt de adoptie aan één voorwaarde: dat Jos afstand doet van zijn eigen naam en Dylan als voornaam en de achternaam van Thalita aan neemt. Jos stemt in.
Het doorlopen van alle formaliteiten verloopt soepel. Zelfs het ongebruikelijke adoptieverzoek wordt door de rechter ingewilligd.
Nadat Dylan officieel geregistreerd staat als de zoon van Thalita, spreekt zij hem met warme stem toe.
‘Jaren geleden heb ik gezegd dat ik de moordenaar van mijn zoon zou doden. Mijn missie is volbracht. Jos bestaat niet meer’.